بعد از سفر رئیس جمهور کشور به نیویورک و در پی تماس تلفنی که با باراک اوباما داشتند، حاشیه های بسیار زیادی در کشور جاری شد. عده ای به حمایت از آقای روحانی و عده ای دیگر مخالف اقدامات آقای روحانی. در این جریان هر دو گروه از همه چیز مایه گذاشتند. از نرمش قهرمانانه گرفته تا خیانت به امام خمینی و .... .

حال معبر سایبری فندرسک هم میخواهد به این جریان از دیدی بی طرف و دور از افراط نگاه بندازد.
قبل از سفر آقای روحانی مدام دعا می کردم که انشاالله ملت را مثل بعضی ها (همان روحانی ابا شکلاتی) ارزاننفروشد.
اما مضمون سخنرانی های آقای روحانی در سازمان ملل کاملاً مشابه سخنرانی های دکتر احمدی نژاد بود و این نشان داد آقای روحانی در چارچوب انقلاب و سیاست های نظام و رهبر معظم انقلاب قدم بر می دارند. اما این تمام ماجرا نبود. با شناختی که از آقای روحانی داشتم حدث می زدم که آقای روحانی برای تکرار دیپلماسی های قبل به آمریکا نیامده اند. فعالیت های وزیر امور خارجه و دیدار های پیاپی حاکی از سیاست پویای دیپلماسی وتدبیر دولت آقای روحانی برای تعامل و همکاری با سایر کشورها را داشت. اما سرانجام انتظار به پایان رسید و خبر تماس تلفنی رئیس جمهور آمریکا با آقای روحانی موج جدیدی در فضای سیاسی جهانی به راه انداخت.

باتوجه به اینکه این رابطه قرار بود به صورت رو در رو و حضوری باشد اما به صلاحدید آقای روحانیدیداری شکل نگرفت. اینکه ایران نشان داد در موضع قدرت قرار دارد و آمریکا برای ارتباط با ایراندست و پا می زند کاملاً واضح بود اما بهتر این بود که آقای روحانی برای این ارتباط تلفنی همپیش شرطی مانند دست برداشتن از تحریم ها، دست برداشتن از خیانت ها، دست برداشتن از سنگ اندازی ها و ... می گذاشتند. 
با اینکه این رابطه را نمی توان نرمش قهرمانانه نامید ولی در کل امتیازی که به سفر آقای روحانی به نیویورک داشت می توان نمره مثبت داد.

پ,ن: بیش تر از این تماس تلفنی برای افرادی متأسف شدم که باز دوباره شرافت و جو آرام سیاسی کشور را بهمنافع بیگانگان فروختند. عده ای مانند حادثه 22 بهمن قم، در هنگام بازگشت آقای روحانی به خاک کشور دوباهشاخ افراطی گری هایشان بیرون زد و دست هه کاری زدند که نه رهبر از آن رضایت دارند و نه ملت شریف پیرو خط رهبر.